W większości przypadków choroba pojawia się między pierwszym, a piątym rokiem życia. Zez może jednak dotyczyć także starszych dzieci – narażone są na jego wystąpienie do ósmego roku życia, czyli do czasu całkowitego wykształcenia się zdolności prawidłowego widzenia obuocznego. Zez może być również wadą wrodzoną – obecną zaraz po urodzeniu dziecka lub pojawiającą się niedługo potem. Warto jednak pamiętać, że nie musi oznaczać faktycznego schorzenia.
Zdarza się bowiem, że noworodki posiadają rozbieżność oczu co związane jest z niedorozwojem zdolności widzenia, ale co może zaniknąć jak dziecko rośnie - mówi lekarz okulista Alicja Dreksler-Tkacz z chorzowskiego szpitala Weiss Klinik.
Symptomy zeza
W większości przypadków problem jest łatwo dostrzegalny – dziecko jednym okiem nie patrzy bezpośrednio przed siebie. Czasem zmiana nie jest tak wyraźna, dlatego należy zwracać uwagę na inne symptomy, takie jak przymykanie chorego oka lub przechylanie głowy tak, by zdrowe oko mogło znaleźć się bliżej obserwowanego obiektu. Wyleczenie zeza zależy w dużej mierze od postawienia prawidłowej diagnozy najwcześniej jak to możliwe - należy bowiem pamiętać, że dzieci nie "wyrastają" z zeza.
Przyczyną pojawienia się zeza może być osłabienie mięśni, dzięki którym można poruszać oczami w różnych kierunkach lub ich jednostronne nadciągnięcie. Zaburzenia w aparacie mięśniowym są zwykle efektem występowania kilku elementów. Są to czynniki genetyczne, wady refrakcji (zwłaszcza dalekowzroczność, która powoduje, że dziecko „wytęża” wzrok by zobaczyć coś w bliskiej odległości) czy problemy fizjologiczne w obrębie systemu optycznego. W niewielkiej liczbie przypadków odpowiedzialny za występowanie zeza może być mózg, który nie potrafi skoordynować normalnego funkcjonowania gałek ocznych.
