Zaburzenia lękowe są jednym z najczęściej występujących zaburzeń psychicznych. Częściej występują u kobiet niż u mężczyzn. Niestety mogą dotyczyć również dzieci. Czy sposób wychowania może przyczyniać się do ich powstawania?
Pomimo, iż uczucia niepokoju doznaje każdy, nasilony lęk, który uniemożliwia codzienne funkcjonowanie człowieka, kwalifikowany jest jako jednostka chorobowa. Zaburzenia lękowe to przedłużające się stany lękowe, które wpływają negatywnie na wszystkie sfery życia: rodzinną, zawodową i towarzyską. Możemy wśród nich wyróżnić:
- fobie,
- panikę,
- zgeneralizowane zaburzenia lękowe,
- natręctwa,
- zaburzenia pourazowe.
Źródła lęku u dzieci
Wraz z rozwojem dziecka, zmieniają się dominujące źródła lęku. W wieku 6 miesięcy dziecko boi się nagłych bodźców, takich jak: utrata bezpiecznej podpory ciała czy głośny dźwięk. U dwulatków lęk ma głównie podłoże słuchowe: grzmot, krzyk, odkurzacz. Dziecko 3-letnie boi się najczęściej obcych miejsc i ludzi, ciemności oraz zwierząt. Najwięcej źrodeł lęku pojawia się jednak w wieku przedszkolnym, co związane jest z silnie rozwijającą się wyobraźnią. Po wkroczeniu w wiek szkolny, lęki związane są z sytuacjami społecznymi: samooceną, osiągnięciami czy też własnym wyglądem.
fot. pantherstock
Objawy zaburzeń lękowych u dzieci
Dzieci nie są w stanie rozpoznać ani zakomunikować przedłużającego się lęku. Jego sygnały są jednak łatwe do zaobserwowania przez rodziców lub opiekunów. Są to między innymi liczne objawy somatyczne: bóle głowy, bóle brzucha, biegunki, wymioty, zawroty głowy a nawet omdlenia. Dziecko ma zaniżoną samoocenę i często rozmyśla nad sytuacjami dnia codziennego, obawiając się porażki lub nieszczęścia. Często występujacym objawem są również zaburzenia snu, np. powtarzające się koszmary senne.