09-03-2017
Wczesna rehabilitacja kardiologiczna ma na celu podniesie sprawności chorego w warunkach szpitalnych, jak również prowadzenie działań profilaktycznych celem uniknięcia lub też zmniejszenia ryzyka wystąpienia powikłań zakrzepowych oraz oddechowych, po przebytym zabiegu. Jest to etap rehabilitacji, który skupia się na uruchomieniu chorego oraz usprawnieniu na tyle, by mógł samodzielnie wykonać wszelkie czynności samoobsługowe. Proces ten wymaga wielowymiarowego podejścia, zarówno w trakcie jego planowania, jak i trwania terapii usprawniającej.
Podjęcie wczesnej rehabilitacji kardiologicznej po zabiegach operacyjnych związanych z wadami serca, jest procesem, który musi opierać się na wnikliwej ocenie czynnościowej chorego oraz wielowymiarowym działaniu.
W toku przygotowania programu, mającego na calu ruchowe usprawnienie chorego, należy wziąć pod uwagę stan kliniczny, w jakim chory był przed zabiegiem operacyjnym, między innymi to, jak daleko posunięte były zaburzenia związane z jego wadą. Kolejnym aspektem jest sam rodzaj wady serca oraz sposób i działania jakie zostały podjęte podczas zabiegu, w celu dokonania jej korekty. Bardzo istotnym elementem, w planowaniu rehabilitacji jest stan rany pooperacyjnej, stopień jej wygojenia oraz dolegliwości bólowe z nią związane. Wreszcie, nim podejmiemy decyzję o charakterze rehabilitacji, należy wziąć pod uwagę czy wystąpiły wczesne powikłania pozabiegowe, a jeśli tak, to jaki jest ich charakter i na ile będą one przeszkodą w podjęciu terapii usprawniającej.
Zabiegi kardiochirurgiczne, wykonywane w celu korekcji wad serca, nie mają natychmiastowych skutków. W praktyce oznacza to, że okres rekonwalescencji oraz poprawy krążenia, zarówno w sercu jak i w całym układzie mięśniowo- szkieletowym, to czas około 3 do 6 miesięcy po zabiegu, w zależności od wydolności organizmu chorego oraz zmian i patologii, jakie owa wada wywołała. Stąd też, wczesna rehabilitacja kardiologiczna, jeszcze w warunkach oddziału szpitalnego, skupia się głównie na uruchomieniu chorego oraz podniesieniu jego sprawności na tyle, by mógł wykonywać czynności samoobsługowe.
Z tego punktu widzenia, najważniejsze jest dążenie do zmniejszenia ryzyka powikłań zakrzepowych, zmniejszenie ryzyka powikłań jakie mogą się pojawić ze strony układu oddechowego, podniesienie sprawności mięśni obwodowych, jak również zmniejszenie stresu związanego z zabiegiem oraz z czasem rekonwalescencji.
Do głównych działań, jakie są podejmowane zalicza się przede wszystkim edukację pacjenta, wszelkiego rodzaju treningi mięśni oddechowych, naukę odpowiedniego sposobu kaszlu, jak również oddziaływania psychoterapeutyczne.
Podczas treningów fizycznych, zaleca się stosowanie różnego stopnia obciążenia organizmu - od lekkich ćwiczeń do umiarkowanych. Ponadto, podczas aktywności fizycznej, należy kontrolować pracę serca, poprzez monitoring EKG, jak również wdrażać i podtrzymywać działania, mające na celu profilaktykę przeciwzakrzepową. [1]
