Zaburzenia SI to tak naprawdę dysfunkcja integracji sensorycznej, czyli stan, kiedy pojawia się problem z prawidłowym odbiorem bodźców zewnętrznych i ich przetwarzaniem.

Integracja sensoryczna, która może ulec zaburzeniu u dzieci ze zdiagnozowanym SI, to całokształt procesów, które odpowiadają za odbiór i przetwarzanie bodźców z otoczenia. Mózg, otrzymując sygnały (bodźce) z innych narządów (wzroku, słuchu czy dotyku), rozpoznaje sygnał, w pewien sposób go „segreguje” i przypisuje np. do wcześniejszych doświadczeń. Takie działanie nazywane jest reakcją adaptacyjną. Dzięki integracji sensorycznej mózg otrzymuje więc informację od wszystkich  systemów zmysłowych, dzięki czemu może je w pewien sposób „zintegrować” z wcześniejszymi doświadczeniami. Integracja sensoryczna rozwija się stadiami, a jej początek sięga już życia płodowego. Właśnie w tym okresie dziecko zaczyna odbierać pierwsze sygnały dźwiękowe, kojarzy dostarczenie „zastrzyku” glukozy z krwi matki z czymś przyjemnym. U dzieci w wieku płodowym obserwuje się ruchy gałek ocznych. Wraz z kolejnymi stadiami, już po porodzie, dziecko rozwija motorykę ciała, kształtuje postawę, percepcje słuchową i wzrokową, koordynację ruchową, aparat mowy czy używanie dłoni do trzymania kredki. .

Czym jest teoria integracji sensorycznej, czyli SI?

Teoria integracji sensorycznej oparta jest na kilku fundamentach, które współgrając ze sobą, zapewniają harmonijny rozwój:

• plastyczności neuronalnej,
• sekwencyjnego rozwoju procesów integracji społecznej,
• integralności systemu nerwowego,
• reakcji adaptacyjnych,
• pędu do rozwoju.

Jak objawiają się zaburzenia?

Zaburzenia sensoryczne można podzielić na trzy główne kategorie:

• problemy z zakresu modulacji sensorycznej – np. nadreaktywność, podreaktywność. Dziecko może unikać dotykania i bycia dotykanym, ostro reagować na niektóre faktury ubrań czy pożywienie. Dziecko podreaktywne często upuszcza przedmioty, może nie chcieć bawić się zabawkami. Dzieci poszukujące wrażeń sensorycznych często żują przedmioty, ocierają się o ściany,
• problemy z dyskryminacją sensoryczną – dzieci nadreaktywne często sierpią na chorobę lokomocyjną, nie lubią ruchu. Dzieci podreaktywne kiepsko chronią się prze upadkiem, wydaje się, że nie zwracają uwagi na to, czy upadły, czy nie. Dzieci szukające wrażen sensorycznych są nieustannie w ruchu – sprawiają wrażenie wiercipięty, wszędzie ich pełno, nie potrafią usiedzieć w miejscu,

Zabawa, dzieci, fot. panthermedia

• problemy motoryczne o podłożu sensorycznym – dzieci nadreaktywne sprawiają wrażenie sztywnych i słabo skoordynowanych. Dzieci podreaktywne są powolne, formą aktywności, która u nich dominuje, jest ciągnięcie, podnoszenie. Dzieci szukające wrażeń sensorycznych wręcz „pchają” się do przytulania, dotyku.