Badania Siegelmana dowodzą, że postawa rodziców, która jest nacechowana odrzuceniem i brakiem miłości wytwarza u dzieci cechy introwertywne oraz wysoki poziom lęku.

Postawa pełna miłości w stosunku do dziecka oraz jego akceptacji wywołuje cechy ekstrawertyczne oraz brak lękowości. Inni autorzy również zwracają uwagę na doniosłe znaczenie relacji wewnątrzrodzinnych, a zwłaszcza prezentowanych przez rodziców typów postaw rodzicielskich dla rozwoju psychospołecznego dziecka.

Niezwykle ważnym elementem według Ziemskiej jest jakość postaw prezentowanych przez ojca i matkę z osobna. Rozbieżność lub przeciwstawność – wywołują najbardziej negatywne skutki w rozwoju psychospołecznym dziecka. Brak koalicji wychowawczej powoduje powstawanie zaburzeń u dziecka, będąc często czynnikiem nerwicorodnym.

Jak podkreśla Ziemska, błędy wychowawcze spowodowane niewłaściwymi postawami rodzicielskimi prowadzą nie tylko do chwilowych nieporozumień między rodzicami a dziećmi, ale wywołują trwały konflikt.

  
Fot. ojoimages

Autorzy zorientowani systemowo traktują wszelkie zaburzenia w rozwoju psychospołecznym dziecka jako objaw dysfunkcjonalności systemu rodzinnego. Również problem zaburzeń jedzenia jest interpretowany jako wynik wadliwie ukształtowanych stosunków wewnątrzrodzinnych.

Badacze, którzy zajmują się problemem otyłości u dzieci uznają za istotną przyczynę powstawania tego zaburzenia czynnik psychogenny, który wywołuje nadmierne łaknienie.

Dosyć często można się spotkać z opiniami, że wadliwie funkcjonujący system rodzinny staje się bodźcem wywołującym u dziecka zaburzenia emocjonalne, czego następstwem może być otyłość. Zwiększony apetyt i nadmierne spożywanie pokarmów są reakcją na przeżycia i trudności emocjonalne, jakie napotyka dziecko.

Jedzenie staje się wtedy przyjemnością, która wyrównuje przykre napięcie emocjonalne. Często zdarza się, że długotrwale działające czynniki wywołujące napięcie wewnętrzne są przyczyną odhamowania głodu.

Zdaniem Hurlock niewyładowana energia, która jest wzbudzona przez emocję może mieć niekorzystne następstwa dla samopoczucia psychicznego i fizycznego jednostki. Dziecko wyładowuje tłumioną energię, poprzez reakcje zastępcze, przemieszczenie reakcji, represję bądź wybuchy emocji.

Barker traktuje objadanie się z następczą otyłością jako kompensację, w której nadmierne łaknienie jest mechanizmem obronnym przed lękiem lub może być zastępczą formą agresji.

Popielarska uważa, że czynniki emocjonalne – złość, wściekłość, wrogość, uraza, poczucie winy, żalu, smutek, niepewność, zniechęcenie, a przede wszystkim uczucie lęku odgrywają istotną rolę w patogenezie otyłości.