Znowu piszę w pociągu. Muszę przyznać, że to moje ulubione miejsce i pora. Długopisu też chętnie używam, bo ma w sobie coś więcej niż klawiatura. Za oknem wrześniowe słońce bez skrupułów drwi z dzieci zamkniętych w szkolnych klasach. Szczerze powiedziawszy, wrzesień to jeden z moich ulubionych miesięcy. Wcale nie dlatego, że przestał mi się kojarzyć z powrotem do szkoły.
Inny przykład kształtowania postawy pociechy: pielęgnacja dziecięcej ciekawości świata. Ach, przecudowne są pytania w stylu „a po co?” lub „a dlaczego?”. A wiecie, co jest najśmieszniejsze? Wiele z nich jest po prostu zbyt trudnych dla dorosłych! Mała dziewczynka zapytała mnie wczoraj, czy wolałabym mieszkać w domu dziecka, czy pozostać z rodzicami, ale cierpieć głód. Na Boga! To pytanie naprawdę dało mi do myślenia. Odnalazłam poza tym przyczynę różnic. Bagaż doświadczeń skutecznie uniemożliwia dorosłym sprecyzowanie niektórych poglądów. Dzieci po prostu jeszcze o tym nie wiedzą.
Wracając do tematu: zainteresowanie to rzecz święta! Zainteresowane dziecko samo dąży do poznania. Reszta dopiero w okresie dorosłości zrozumie, że szkoła nie jest przykrym obowiązkiem, ale przywilejem poznawania wszelkich tajemnic świata. Biedne dzieci, bo muszą sobie radzić bez takiej wiedzy. Prawdą jest, że to my jesteśmy od tego, aby im to uzmysłowić.
Zamiast znów chwalić się wiedzą pedagogiczną, powiem krótko: zainteresowany rodzic równa się zainteresowane dziecko. Znów trzy cudowne słowa: metoda przykładu własnego.
Przynudzam, więc podsumuję. Dziecko ma obowiązki szkolne, a rodzic ma obowiązki wobec dziecka (oba fakty znane nie od dziś). Proponuję jedynie, by zamienić obowiązki w pozytyw. Drogi rodzicu: nie tędy droga, gdzie przymus i uciemiężenie. Zrób więc coś dla siebie: zainteresuj się swoim obowiązkiem.
