CHARAKTERYSTYKA PRODUKTU LECZNICZEGO

1. NAZWA PRODUKTU LECZNICZEGO

Caspofungin Sandoz, 50 mg, proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji

2. SKŁAD JAKOŚCIOWY I ILOŚCIOWY

Każda fiolka zawiera 50 mg kaspofunginy (Caspofunginum) w postaci kaspofunginy octanu. Po odtworzeniu każdy ml koncentratu roztworu do infuzji zawiera 5,2 mg kaspofunginy.

Substancja pomocnicza o znanym działaniu:

1 fiolka zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu.

Pełny wykaz substancji pomocniczych, patrz punkt 6.1.

3. POSTAĆ FARMACEUTYCZNA

Proszek do sporządzania koncentratu roztworu do infuzji Biały lub prawie biały spoisty proszek.

4. SZCZEGÓŁOWE DANE KLINICZNE

1. Wskazania do stosowania

 Leczenie inwazyjnej kandydozy u dorosłych lub dzieci i młodzieży.

 Leczenie inwazyjnej aspergilozy u dorosłych lub dzieci i młodzieży, u których występuje oporność na terapię lub nietolerancja terapii amfoterycyną B, preparatami lipidowymi amfoterycyny B i (lub) itrakonazolem. Oporność na terapię definiuje się jako progresję zakażenia lub brak poprawy klinicznej po co najmniej 7 dniach uprzedniego właściwego leczenia przeciwgrzybiczego

w dawkach terapeutycznych.

 Leczenie empiryczne przy podejrzeniu zakażenia grzybiczego (takiego jak zakażenia grzybami

z rodzaju Candida lub Aspergillus) u dorosłych lub dzieci i młodzieży z gorączką i neutropenią.

2. Dawkowanie i sposób podawania

Stosowanie produktu leczniczego Caspofungin Sandoz powinien rozpoczynać lekarz z doświadczeniem w leczeniu inwazyjnych zakażeń grzybiczych.

Dawkowanie

Dorośli

W pierwszej dobie leczenia należy podać pojedynczą dawkę nasycającą 70 mg, a w następnych dniach stosuje się dawkę 50 mg na dobę. U pacjentów o masie ciała większej niż 80 kg po podaniu początkowej dawki nasycającej 70 mg zaleca się dalsze stosowanie 70 mg na dobę (patrz punkt 5.2). Nie jest konieczna modyfikacja dawki w zależności od płci czy rasy pacjenta (patrz punkt 5.2).

Dzieci i młodzież (w wieku od 12 miesięcy do 17 lat)

U dzieci i młodzieży (w wieku 12 miesięcy do 17 lat) wielkość dawki należy wyliczyć na podstawie powierzchni ciała pacjenta (patrz „Instrukcja stosowania u dzieci i młodzieży”, wzór Mostellera1). We wszystkich wskazaniach należy podać w pierwszej dobie jednorazową dawkę nasycającą 70 mg/m2 pc. (nie przekraczać dawki rzeczywistej 70 mg), a w następnych dniach 50 mg/m2 pc. na dobę (nie

przekraczać dawki rzeczywistej 70 mg na dobę). Jeśli pacjent dobrze toleruje dawkę 50 mg/m2 pc. na dobę, ale nie zapewnia ona odpowiedniej odpowiedzi klinicznej, dawkę dobową można zwiększyć do 70 mg/m2 pc. (nie przekraczać dawki rzeczywistej 70 mg).

Nie przeprowadzono wystarczających badań klinicznych dotyczących bezpieczeństwa stosowania

i skuteczności kaspofunginy, z udziałem noworodków i niemowląt w wieku poniżej 12 miesięcy. Zaleca się zachowanie ostrożności podczas leczenia tej grupy wiekowej. Ograniczone dane wskazują, że można rozważyć podawanie kaspofunginy noworodkom i niemowlętom (w wieku poniżej

3 miesięcy) w dawce 25 mg/m2 pc. na dobę i małym dzieciom (w wieku od 3 do 11 miesięcy)

w dawce 50 mg/m2 pc. na dobę (patrz punkt 5.2).

Czas trwania leczenia

Czas trwania leczenia empirycznego należy określić na podstawie odpowiedzi klinicznej danego pacjenta. Leczenie należy kontynuować do 72 godzin po ustąpieniu neutropenii (ANC ≥500). Pacjenci z rozpoznanym zakażeniem grzybiczym powinni być leczeni przez co najmniej 14 dni, a leczenie należy kontynuować przez co najmniej 7 dni po ustąpieniu zarówno neutropenii, jak i objawów klinicznych.

Czas trwania leczenia inwazyjnej kandydozy należy określić na podstawie reakcji klinicznej

i mikrobiologicznej u danego pacjenta. Po uzyskaniu poprawy przedmiotowych i podmiotowych objawów inwazyjnej kandydozy oraz ujemnych wyników posiewów, można rozważyć zmianę na doustne leczenie przeciwgrzybicze. Na ogół leczenie przeciwgrzybicze należy kontynuować przez co najmniej 14 dni po ostatnim dodatnim wyniku posiewu.

Czas trwania leczenia inwazyjnej aspergilozy należy ustalać indywidualnie w zależności od nasilenia choroby zasadniczej, ustępowania immunosupresji i od odpowiedzi klinicznej. Zasadniczo leczenie należy kontynuować przez co najmniej 7 dni po ustąpieniu objawów.

Ilość informacji dotyczących bezpieczeństwa leczenia trwającego dłużej niż 4 tygodnie jest ograniczona. Jednak dostępne dane wskazują, że kaspofungina stosowana przez dłuższy czas (do 162 dni u dorosłych i do 87 dni u dzieci i młodzieży) jest dobrze tolerowana.

Szczególne grupy pacjentów

Pacjenci w podeszłym wieku

U pacjentów w podeszłym wieku (65 lat i starszych) pole powierzchni pod krzywą zależności stężenia od czasu (AUC) jest zwiększone o około 30%, nie wymaga to jednak modyfikacji dawkowania.

Istnieje ograniczone doświadczenie dotyczące leczenia pacjentów w wieku 65 lat i starszych (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności nerek

Nie jest konieczna modyfikacja dawki w zależności od zaburzeń czynności nerek (patrz punkt 5.2).

Zaburzenia czynności wątroby

U dorosłych z lekkimi zaburzeniami czynności wątroby (5 do 6 punktów wg Childa-Pugha) modyfikacja dawki nie jest konieczna. Dane farmakokinetyczne wskazują, że u dorosłych

z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby (7 do 9 punktów wg Childa-Pugha) zalecana dawka kaspofunginy wynosi 35 mg na dobę. W pierwszej dobie leczenia należy podać pojedynczą dawkę nasycającą 70 mg. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania kaspofunginy u dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby (ponad 9 punktów wg Childa-Pugha) oraz u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia (patrz punkt 4.4).

Jednoczesne stosowanie z induktorami enzymów uczestniczących w metabolizmie leków Ograniczone dane wskazują, że w przypadku jednoczesnego stosowania u dorosłych kaspofunginy i niektórych induktorów enzymów metabolizujących leki, należy rozważyć zwiększenie dawki

dobowej kaspofunginy do 70 mg stosowanej po podaniu dawki nasycającej 70 mg (patrz punkt 4.5).

Jeśli kaspofungina stosowana jest razem z tymi samymi induktorami enzymów u dzieci i młodzieży

(w wieku od 12 miesięcy do 17 lat), należy rozważyć podawanie dawki 70 mg/m2 pc. na dobę (nie przekraczać dawki rzeczywistej 70 mg na dobę), patrz punkt 4.5.

Sposób podawania

Po rozpuszczeniu produktu leczniczego i rozcieńczeniu koncentratu, uzyskany roztwór należy podawać w powolnej infuzji dożylnej trwającej około 1 godziny. Instrukcje odtwarzania

i rozcieńczenia produktu leczniczego znajdują się w punkcie 6.6.

Produkt leczniczy dostępny jest w fiolkach zawierających 50 mg kaspofunginy. Produkt leczniczy Caspofungin Sandoz należy podawać w infuzji dożylnej raz na dobę.

1 Mosteller RD: Simplified Calculation of Body Surface Area. N. Engl. J. Med. 1987, Oct 22; 317(17):1098 (letter)

3. Przeciwwskazania

Nadwrażliwość na substancją czynną lub na którąkolwiek substancję pomocniczą wymienioną

w punkcie 6.1.

4. Specjalne ostrzeżenia i środki ostrożności dotyczące stosowania

Podczas podawania kaspofunginy zgłaszano przypadki anafilaksji. W razie jej wystąpienia należy przerwać podawanie kaspofunginy i zastosować odpowiednie leczenie. Opisywano reakcje niepożądane, prawdopodobnie wywołane przez histaminę, w tym wysypkę, obrzęk twarzy, obrzęk naczynioruchowy, świąd, odczucie gorąca lub skurcz oskrzeli. Ich wystąpienie może wymagać przerwania podawania kaspofunginy i (lub) zastosowania odpowiedniego leczenia.

Ograniczone dane wskazują na to, że kaspofungina nie działa na mniej rozpowszechnione drożdżaki inne niż z rodzaju Candida oraz pleśnie inne niż z rodzaju Aspergillus. Nie ustalono skuteczności kaspofunginy wobec tych patogenów.

Jednoczesne stosowanie kaspofunginy i cyklosporyny oceniano u dorosłych zdrowych ochotników oraz dorosłych pacjentów. U niektórych dorosłych zdrowych ochotników, którzy otrzymali dwie dawki cyklosporyny po 3 mg/kg mc. razem z kaspofunginą, obserwowano przemijające zwiększenie aktywności aminotransferazy alaninowej (AlAT) i aminotransferazy asparaginianowej (AspAT) do wartości mniejszej lub równej trzykrotnej górnej granicy normy (GGN), które ustępowało po przerwaniu leczenia. W retrospektywnym badaniu u 40 pacjentów otrzymujących kaspofunginę po wprowadzeniu jej do obrotu oraz cyklosporynę przez okres od 1 do 290 dni (mediana 17,5 dnia) nie obserwowano poważnych zaburzeń czynności wątroby. Dane te wskazują, że kaspofunginę można stosować u pacjentów otrzymujących cyklosporynę, gdy potencjalne korzyści przewyższają ryzyko. Podczas jednoczesnego stosowania kaspofunginy i cyklosporyny należy rozważyć ścisłe kontrolowanie aktywności enzymów wątrobowych.

U dorosłych pacjentów z lekkimi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby wartość AUC kaspofunginy zwiększa się odpowiednio o około 20% i 75%. U dorosłych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby zaleca się zmniejszenie dawki do 35 mg na dobę. Nie ma doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania kaspofunginy u dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby lub u dzieci i młodzieży z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia. U tych pacjentów można spodziewać się większej ekspozycji na lek niż

w przypadku umiarkowanych zaburzeń czynności wątroby, dlatego należy zachować u nich

ostrożność (patrz punkty 4.2 i 5.2).

Obserwowano nieprawidłowe wyniki badań czynności wątroby u otrzymujących kaspofunginę zdrowych ochotników, dorosłych pacjentów oraz u dzieci i młodzieży. U niektórych pacjentów dorosłych i pediatrycznych z ciężkimi chorobami podstawowymi, otrzymujących jednocześnie wiele leków i kaspofunginę, zgłaszano przypadki istotnych klinicznie zaburzeń czynności wątroby,

zapalenia wątroby i niewydolności wątroby. Nie ustalono związku przyczynowego ze stosowaniem kaspofunginy. U pacjentów z nieprawidłowymi wynikami badań czynności wątroby odnotowanymi podczas leczenia kaspofunginą należy kontrolować, czy nie występują objawy pogorszenia czynności wątroby i ponownie ocenić stosunek ryzyka do korzyści z dalszego leczenia kaspofunginą.

W okresie po wprowadzeniu kaspofunginy do obrotu zgłaszano przypadki zespołu Stevensa-Johnsona (ang. Stevens-Johnson Syndrome, SJS) i toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka (ang. toxic epidermal necrolysis, TEN). Należy zachować ostrożność u pacjentów z alergicznymi reakcjami skórnymi w wywiadzie (patrz punkt 4.8).

Produkt leczniczy zawiera mniej niż 1 mmol (23 mg) sodu na fiolkę, to znaczy uznaje się go za

„wolny od sodu”.

5. Interakcje z innymi produktami leczniczymi i inne rodzaje interakcji

Badania in vitro wykazały, że kaspofungina nie jest inhibitorem żadnego z enzymów układu cytochromu P450 (CYP). W badaniach klinicznych kaspofungina nie pobudzała metabolizmu innych substancji z udziałem CYP3A4. Kaspofungina nie jest substratem glikoproteiny P i jest słabym substratem enzymów cytochromu P450. Jednak badania farmakologiczne i kliniczne wykazały, że istnieją interakcje kaspofunginy z innymi produktami leczniczymi (patrz niżej).

W dwóch badaniach klinicznych przeprowadzonych z udziałem zdrowych dorosłych osób cyklosporyna A (w jednorazowej dawce 4 mg/kg mc. lub w dwóch dawkach po 3 mg/kg mc. podanych w odstępie 12 godzin) zwiększała AUC kaspofunginy o około 35%. Zwiększenie AUC było prawdopodobnie spowodowane zmniejszonym wychwytem kaspofunginy przez wątrobę.

Kaspofungina nie zwiększała stężenia cyklosporyny w osoczu. Podczas jednoczesnego stosowania cyklosporyny i kaspofunginy obserwowano przemijające zwiększenie aktywności AlAT i AspAT do wartości ≥3 x GGN, które ustępowało po odstawieniu produktów leczniczych. W retrospektywnym badaniu u 40 pacjentów otrzymujących kaspofunginę po wprowadzeniu jej do obrotu oraz cyklosporynę przez okres od 1 do 290 dni (mediana 17,5 dnia) nie obserwowano poważnych zaburzeń czynności wątroby (patrz punkt 4.4). Podczas jednoczesnego podawania tych dwóch produktów leczniczych należy rozważyć dokładne kontrolowanie aktywności enzymów wątrobowych.

U zdrowych dorosłych ochotników kaspofungina zmniejszała minimalne stężenie takrolimusu o 26%. U pacjentów otrzymujących oba produkty lecznicze konieczne jest standardowe kontrolowanie stężenia takrolimusu we krwi i odpowiednia modyfikacja jego dawek.

Badania kliniczne z udziałem zdrowych dorosłych ochotników wykazały, że itrakonazol, amfoterycyna B, mykofenolan, nelfinawir lub takrolimus nie zmieniają w stopniu istotnym klinicznie farmakokinetyki kaspofunginy. Kaspofungina nie wpływała na farmakokinetykę amfoterycyny B, itrakonazolu, ryfampicyny ani mykofenolanu mofetylu. Wprawdzie dostępne są ograniczone dane dotyczące bezpieczeństwa, ale wydaje się, że nie jest konieczne zachowywanie szczególnych środków ostrożności podczas jednoczesnego stosowania kaspofunginy z amfoterycyną B, itrakonazolem, nelfinawirem lub mykofenolanem mofetylu.

U zdrowych dorosłych ochotników ryfampicyna zwiększała wartość AUC kaspofunginy o 60%, a jej stężenie minimalne o 170% w pierwszym dniu jednoczesnego podawania obu produktów leczniczych. Przy wielokrotnym ich podawaniu minimalne stężenia kaspofunginy stopniowo zmniejszały się. Po dwóch tygodniach jednoczesnego podawania ryfampicyna miała ograniczony wpływ na AUC kaspofunginy, której stężenia minimalne były jednak o 30% mniejsze niż u dorosłych przyjmujących samą kaspofunginę. Mechanizm interakcji polega prawdopodobnie na początkowym hamowaniu,

a następnie indukcji białek transportowych. Podobnego działania można spodziewać się podczas stosowania innych produktów leczniczych indukujących enzymy uczestniczące w metabolizmie. Ograniczona liczba danych z badań farmakokinetyki populacyjnej wskazuje, że jednoczesne stosowanie kaspofunginy z takimi induktorami, jak efawirenz, newirapina, ryfampicyna, deksametazon, fenytoina lub karbamazepina może spowodować zmniejszenie AUC kaspofunginy. Podczas jednoczesnego podawania induktorów enzymów metabolizujących należy rozważyć u osób

dorosłych zwiększenie dawki dobowej kaspofunginy do 70 mg, po zastosowaniu zwykłej dawki nasycającej 70 mg (patrz punkt 4.2).

We wszystkich opisanych wyżej badaniach interakcji z innymi produktami leczniczymi u dorosłych stosowano kaspofunginę w dawkach dobowych 50 lub 70 mg. Nie przeprowadzono formalnych badań dotyczących interakcji kaspofunginy w większych dawkach z innymi produktami leczniczymi.

Wyniki uzyskane w analizach regresji danych farmakokinetycznych wskazują, że u dzieci i młodzieży stosowanie kaspofunginy jednocześnie z deksametazonem może spowodować znaczące klinicznie zmniejszenie minimalnego stężenia kaspofunginy. Może to oznaczać, że zastosowanie induktorów enzymów u dzieci i młodzieży będzie wiązać się ze zmniejszeniem stężenia kaspofunginy, podobnie jak u dorosłych. Podczas stosowania kaspofunginy u dzieci i młodzieży (w wieku od 12 miesięcy do 17 lat) jednocześnie z induktorami klirensu leków, takimi jak ryfampicyna, efawirenz, newirapina, fenytoina, deksametazon czy karbamazepina, należy rozważyć podanie dawki leku 70 mg/m2 pc. na dobę (nie przekraczać rzeczywistej dawki dobowej 70 mg).

6. Wpływ na płodność, ciążę i laktację

Ciąża

Brak danych lub istnieją tylko ograniczone dane dotyczące stosowania kaspofunginy u kobiet w ciąży. Kaspofunginy nie należy stosować u kobiet w ciąży, chyba że jest to bezwzględnie konieczne.

Badania na zwierzętach wykazały szkodliwy wpływ na rozwój potomstwa (patrz punkt 5.3). W badaniach na zwierzętach wykazano przenikanie kaspofunginy przez barierę łożyskową.

Karmienie piersią

Nie wiadomo, czy kaspofungina przenika do mleka kobiecego. Na podstawie dostępnych danych farmakodynamicznych/toksykologicznych stwierdzono przenikanie kaspofunginy do mleka zwierząt. Kobiety otrzymujące kaspofunginę nie powinny karmić piersią.

Płodność

W badaniach na samcach i samicach szczura nie stwierdzono żadnego wpływu kaspofunginy na płodność zwierząt (patrz punkt 5.3). Brak danych klinicznych umożliwiających ocenę wpływu kaspofunginy na płodność.

7. Wpływ na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn

Nie przeprowadzono badań wpływu na zdolność prowadzenia pojazdów i obsługiwania maszyn.

8. Działania niepożądane

Zgłaszano występowanie reakcji nadwrażliwości (anafilaksja i działania niepożądane prawdopodobnie

spowodowane przez histaminę) (patrz punkt 4.4).

U pacjentów z inwazyjną aspergilozą zgłaszano także obrzęk płuc, zespół ostrej niewydolności oddechowej dorosłych (ARDS) i nacieki widoczne w badaniach radiologicznych.

Pacjenci dorośli

W ramach badań klinicznych 1865 dorosłych pacjentów otrzymywało kaspofunginę w dawce

pojedynczej lub w dawkach wielokrotnych: 564 pacjentów z gorączką neutropeniczną (badanie

z zastosowaniem leczenia empirycznego), 382 pacjentów z inwazyjną kandydozą, 228 pacjentów

z inwazyjną aspergilozą i 297 pacjentów ze zlokalizowanym zakażeniem wywołanym przez Candida

oraz 394 pacjentów włączonych do badań klinicznych I fazy. Pacjenci uczestniczący w badaniu

z zastosowaniem leczenia empirycznego otrzymywali chemioterapię z powodu nowotworu złośliwego

lub zostali poddani przeszczepieniu komórek macierzystych układu krwiotwórczego (w tym

39 pacjentów po przeszczepach allogenicznych). W badaniach z udziałem pacjentów z potwierdzonym zakażeniem Candida, u większości pacjentów z zakażeniami inwazyjnymi Candida występowały ciężkie choroby zasadnicze (np. nowotwór krwi lub inny nowotwór złośliwy, niedawno przebyty duży

zabieg chirurgiczny, zakażenie HIV), wymagające jednoczesnego stosowania wielu leków.

U pacjentów z zakażeniem Aspergillus, uczestniczących w badaniach nieporównawczych, często występowały ciężkie, predysponujące do zakażenia sytuacje medyczne (np. przeszczepienie szpiku kostnego lub obwodowych komórek macierzystych, nowotwór krwi, guzy lite lub przeszczepienie narządu), wymagające jednoczesnego stosowania wielu leków.

We wszystkich grupach pacjentów często obserwowaną reakcją niepożądaną było zapalenie żyły w miejscu podania leku. Do innych reakcji miejscowych należały: rumień, ból i (lub) tkliwość uciskowa, świąd, wydzielina i odczucie pieczenia.

Nieprawidłowości kliniczne i laboratoryjne opisywane u wszystkich dorosłych leczonych kaspofunginą (łącznie 1780) były na ogół lekkie i rzadko wymagały przerwania leczenia.

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Podczas badań klinicznych i (lub) w okresie po wprowadzeniu kaspofunginy do obrotu zgłaszano następujące działania niepożądane:

Klasyfikacja układów i narządów	Często (≥1/100 do <1/10)	Niezbyt często (≥1/1000 do <1/100)	Częstość nieznana (nie może być określona na podstawie dostępnych danych)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego	zmniejszenie stężenia hemoglobiny, zmniejszenie hematokrytu, zmniejszenie liczby krwinek białych	niedokrwistość, małopłytkowość, koagulopatia, leukopenia, zwiększenie liczby eozynofilów, zmniejszenie liczby płytek krwi, zwiększenie liczby płytek krwi, zmniejszenie liczby limfocytów, zwiększenie liczby krwinek białych, zmniejszenie liczby neutrofilów
Zaburzenia metabolizmu i odżywiania	hipokaliemia	przeciążenie płynami, hipomagnezemia, jadłowstręt, zaburzenia równowagi elektrolitowej, hiperglikemia, hipokalcemia, kwasica metaboliczna
Zaburzenia psychiczne		niepokój, dezorientacja, bezsenność
Zaburzenia układu nerwowego	ból głowy	zawroty głowy, zaburzenia smaku, parestezje, senność, drżenie, niedoczulica
Zaburzenia oka		zażółcenie oczu, niewyraźne widzenie, obrzęk powiek, nadmierne łzawienie
Zaburzenia serca		kołatanie serca, tachykardia, zaburzenia rytmu serca, migotanie przedsionków, zastoinowa niewydolność serca
Zaburzenia naczyniowe	zapalenie żył	zakrzepowe zapalenie żył,

		zaczerwienienie twarzy, uderzenia gorąca, nadciśnienie tętnicze, niedociśnienie tętnicze
Zaburzenia układu oddechowego, klatki piersiowej i śródpiersia	duszność	przekrwienie błony śluzowej nosa, ból gardła i krtani, przyspieszony oddech, skurcz oskrzeli, kaszel, nocna duszność napadowa, niedotlenienie narządów i tkanek, szmery oddechowe, świsty oddechowe
Zaburzenia żołądka i jelit	nudności, biegunka, wymioty	ból brzucha, ból w nadbrzuszu, suchość w jamie ustnej, niestrawność, odczucie dyskomfortu w żołądku, rozdęcie brzucha, puchlina brzuszna, zaparcie, utrudnienie połykania, wzdęcia
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych	zwiększenie wartości wskaźników czynności wątroby (aminotransferazy alaninowej, aminotransferazy asparaginianowej, fosfatazy zasadowej, bilirubiny sprzężonej, bilirubiny we krwi)	zastój żółci, powiększenie wątroby, hiperbilirubinemia, żółtaczka, zaburzenia czynności wątroby, toksyczne działanie na wątrobę, zaburzenia dotyczące wątroby, zwiększenie aktywności gamma- glutamylotransferazy
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej	wysypka, świąd, rumień, nadmierne pocenie się	rumień wielopostaciowy, wysypka grudkowa, wysypka plamisto- grudkowa, wysypka świądowa, pokrzywka, alergiczne zapalenie skóry, świąd uogólniony, wysypka rumieniowata, wysypka uogólniona, wysypka odropodobna, zmiana skórna	toksyczne martwicze oddzielanie się naskórka i zespół Stevensa-Johnsona (patrz punkt 4.4)
Zaburzenia mięśniowo- szkieletowe, tkanki łącznej i kości	ból stawów	ból pleców, ból kończyn, ból kości, osłabienie mięśni, ból mięśni
Zaburzenia nerek i dróg moczowych		niewydolność nerek, ostra niewydolność nerek
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	gorączka, dreszcze, świąd w miejscu podania infuzji	ból, ból w miejscu cewnikowania, zmęczenie, odczucie zimna, odczucie gorąca, rumień w miejscu infuzji, stwardnienie w miejscu infuzji, ból w miejscu infuzji, obrzęk w miejscu infuzji, zapalenie żył w miejscu

		wstrzyknięcia, obrzęki obwodowe, tkliwość, dyskomfort w klatce piersiowej, ból w klatce piersiowej, obrzęk twarzy, uczucie zmiany temperatury ciała, stwardnienie, wynaczynienie w miejscu infuzji, podrażnienie w miejscu infuzji, zapalenie żył w miejscu infuzji, wysypka w miejscu infuzji, pokrzywka w miejscu infuzji, rumień w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk w miejscu wstrzyknięcia, ból w miejscu wstrzyknięcia, obrzmienie w miejscu wstrzyknięcia, złe samopoczucie, obrzęki
Badania diagnostyczne	zmniejszenie stężenia potasu we krwi, zmniejszenie stężenia albumin	zwiększenie stężenia kreatyniny we krwi, obecność krwinek czerwonych w moczu, zmniejszenie stężenia białka całkowitego, obecność białka w moczu, wydłużenie czasu protrombinowego, skrócenie czasu protrombinowego, zmniejszenie stężenia sodu we krwi, zwiększenie stężenia sodu we krwi, zmniejszenie stężenia wapnia we krwi, zwiększenie stężenia wapnia we krwi, zmniejszenie stężenia chlorków we krwi, zwiększenie stężenia glukozy we krwi, zmniejszenie stężenia magnezu we krwi, zmniejszenie stężenia fosforu we krwi, zwiększenie stężenia fosforu we krwi, zwiększenie stężenia mocznika we krwi, wydłużenie czasu częściowej tromboplastyny po aktywacji, zmniejszenie stężenia wodorowęglanów we krwi, zwiększenie stężenia chlorków we krwi,

zwiększenie stężenia potasu we krwi, zwiększenie ciśnienia tętniczego, zmniejszenie stężenia kwasu moczowego we krwi, obecność krwi w moczu, nieprawidłowe odgłosy oddechowe, zmniejszenie stężenia dwutlenku węgla, zwiększenie stężenia leku immunosupresyjnego, zwiększenie wartości INR (międzynarodowego współczynnika znormalizowanego), obecność wałeczków w moczu, obecność krwinek białych w moczu i zwiększenie pH moczu

Kaspofunginę w dawce 150 mg/dobę (podawaną do 51 dni) oceniono u 100 dorosłych pacjentów (patrz punkt 5.1). W badaniu porównywano kaspofunginę w dawce 50 mg/dobę (po podaniu nasycającej dawki 70 mg w dniu 1.) z dawką 150 mg/dobę w leczeniu inwazyjnej kandydozy. W tej grupie pacjentów bezpieczeństwo stosowania kaspofunginy w dużych dawkach i w dawce 50 mg kaspofunginy na dobę było zasadniczo podobne. Odsetek pacjentów, u których wystąpiły ciężkie polekowe działania niepożądane lub działania niepożądane powodujące odstawienie kaspofunginy, był porównywalny w obu grupach leczenia.

Dzieci i młodzież

Dane z 5 badań klinicznych zakończonych u 171 dzieci i młodzieży wskazują, że ogólna częstość klinicznych zdarzeń niepożądanych (26,3%; 95% CI od 19,9 do 33,6) nie jest większa niż u dorosłych przyjmujących kaspofunginę (43,1%; 95% CI od 40,0 do 46,2). Prawdopodobnie jednak profil działań niepożądanych u dzieci i młodzieży jest inny niż u dorosłych. Najczęściej zgłaszanymi klinicznymi zdarzeniami niepożądanymi związanymi z przyjmowaniem kaspofunginy u dzieci i młodzieży były: gorączka (11,7%), wysypka (4,7%) i ból głowy (2,9%).

Tabelaryczne zestawienie działań niepożądanych

Zgłaszano występowanie następujących działań niepożądanych:

Klasyfikacja układów i narządów	Bardzo często (≥1/10)	Często (≥1/100 do <1/10)
Zaburzenia krwi i układu chłonnego		zwiększenie liczby eozynofilów
Zaburzenia układu nerwowego		ból głowy
Zaburzenia serca		tachykardia
Zaburzenia naczyniowe		uderzenia gorąca, niedociśnienie tętnicze
Zaburzenia wątroby i dróg żółciowych		zwiększenie aktywności enzymów wątrobowych (AspAT, AlAT)
Zaburzenia skóry i tkanki podskórnej		wysypka, świąd
Zaburzenia ogólne i stany w miejscu podania	gorączka	dreszcze, ból w miejscu cewnikowania
Badania diagnostyczne		zmniejszenie stężenia potasu, hipomagnezemia, zwiększenie stężenia glukozy, zmniejszenie stężenia fosforu i zwiększenie stężenia fosforu

Zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych

Po dopuszczeniu produktu leczniczego do obrotu istotne jest zgłaszanie podejrzewanych działań niepożądanych. Umożliwia to nieprzerwane monitorowanie stosunku korzyści do ryzyka stosowania produktu leczniczego. Osoby należące do fachowego personelu medycznego powinny zgłaszać wszelkie podejrzewane działania niepożądane za pośrednictwem Departamentu Monitorowania Niepożądanych Działań Produktów Leczniczych Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,

Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych: Al. Jerozolimskie 181C, 02-222 Warszawa tel.: + 48 22 49 21 301, faks: + 48 22 49 21 309, e-mail: ndl@urpl.gov.pl

Działania niepożądane można zgłaszać również podmiotowi odpowiedzialnemu.

9. Przedawkowanie

Zgłoszono niezamierzone przyjęcie kaspofunginy w dawce do 400 mg w ciągu jednego dnia. Nie

odnotowano żadnych znaczących klinicznie działań niepożądanych. Kaspofungina nie ulega dializie.

5. WŁAŚCIWOŚCI FARMAKOLOGICZNE

1. Właściwości farmakodynamiczne

Grupa farmakoterapeutyczna: leki przeciwgrzybicze do stosowania wewnętrznego

Kod ATC: J02AX04

Mechanizm działania

Octan kaspofunginy jest półsyntetycznym lipopeptydem (echinokandyna), syntetyzowanym z produktu fermentacji grzybów Glarea lozoyensis. Octan kaspofunginy hamuje syntezę beta-(1,3)-D-glukanu, istotnego składnika ściany komórkowej wielu grzybów pleśniowych i drożdżaków. Beta-(1,3)-D-glukan nie występuje w komórkach ssaków.

Wykazano grzybobójcze działanie kaspofunginy na drożdżaki z rodzaju Candida. Badania in vitro oraz in vivo wykazały, że ekspozycja grzybów z rodzaju Aspergillus na kaspofunginę powoduje rozpad i śmierć części szczytowej grzybni i miejsc jej rozgałęziania, gdzie następuje wzrost komórek i ich podział.

Działania farmakodynamiczne

In vitro kaspofungina wykazuje aktywność przeciwko grzybom z rodzaju Aspergillus (Aspergillus fumigatus [n=75], Aspergillus flavus [n=111], Aspergillus niger [n=31], Aspergillus nidulans [n=8], Aspergillus terreus [n=52] i Aspergillus candidus [n=3]). Kaspofungina wykazuje również in vitro aktywność przeciwko grzybom z rodzaju Candida (Candida albicans [n=1032], Candida dubliniensis [n=100], Candida glabrata [n=151], Candida guilliermondii [n=67], Candida kefyr [n=62], Candida krusei [n=147], Candida lipolytica [n=20], Candida lusitaniae [n=80], Candida parapsilosis [n=215], Candida rugosa [n=1] i Candida tropicalis [n=258]), w tym izolatom grzybów z mutacjami transportowymi (powodującymi oporność na wiele leków) i z nabytą lub naturalną opornością na flukonazol, amfoterycynę B i 5-flucytozynę. Badanie wrażliwości przeprowadzono modyfikowanymi metodami zgodnie z Clinical and Laboratory Standards Institute (CLSI, znanym wcześniej jako National Committee for Clinical Laboratory Standards [NCCLS]) M38-A2 (dla gatunków z rodzaju Aspergillus) oraz M27-A3 (dla gatunków z rodzaju Candida). Europejski Komitet ds. Oznaczania Lekowrażliwości (EUCAST) określił wystandaryzowane metody oznaczania wrażliwości drożdżaków na leki. Nie ustalono jeszcze wartości granicznych dla kaspofunginy wg EUCAST ze względu na znaczące międzylaboratoryjne różnice w wartościach jej MIC. Zamiast stężeń granicznych, izolaty drożdżaków wrażliwe na anidulafunginę i mikafunginę należy uznać za wrażliwe na kaspofunginę.

Podobnie izolaty C. parapsilosis o średniej wrażliwości na anidulafunginę i mikafunginę można uznać za średnio wrażliwe na kaspofunginę.

Mechanizm oporności

U niewielkiej liczby pacjentów zidentyfikowano w trakcie leczenia izolaty drożdżaków z rodzaju

Candida o zmniejszonej wrażliwości na kaspofunginę (zgłaszano wartości MIC kaspofunginy >2 mg/l

[od 4- do 30-krotnego zwiększenie wartości MIC] przy zastosowaniu standaryzowanej techniki oznaczania MIC, zatwierdzonej przez CLSI). Zidentyfikowanym mechanizmem powstawania oporności były mutacje w genach FKS1/FKS2 (dla C. glabrata). Przypadki te wiązały się ze złymi wynikami klinicznymi.

Rozpoznano rozwój oporności in vitro na kaspofunginę u gatunków z rodzaju Aspergillus. W ramach

ograniczonego doświadczenia klinicznego obserwowano oporność na kaspofunginę u pacjentów

z inwazyjną aspergilozą, ale nie ustalono mechanizmu jej powstawania. Oporność na kaspofunginę różnych klinicznych izolatów Candida i Aspergillus występuje rzadko. Obserwowano oporność na kaspofunginę wśród drożdżaków Candida, ale jej częstość może się różnić w zależności od gatunku lub regionu.

Skuteczność kliniczna i bezpieczeństwo stosowania

Inwazyjna kandydoza u dorosłych

Do początkowego badania, w którym porównano skuteczność kaspofunginy i amfoterycyny B

w leczeniu inwazyjnej kandydozy, włączono 239 pacjentów. U 24 pacjentów występowała neutropenia. Do najczęstszych rozpoznań należały: zakażenia krwi (kandydemia) (77%, n=186) oraz zapalenie otrzewnej z zakażeniem Candida (8%, n=19). Z badania wykluczono pacjentów

z wywołanym przez Candida zapaleniem wsierdzia, zapaleniem szpiku kostnego lub zapaleniem opon mózgowo-rdzeniowych. Kaspofunginę podawano w dawce nasycającej 70 mg, a następnie 50 mg raz na dobę, zaś amfoterycynę B w dawce od 0,6 do 0,7 mg/kg mc./dobę u pacjentów bez neutropenii lub od 0,7 do 1,0 mg/kg mc./dobę u pacjentów z neutropenią. Średni czas trwania leczenia dożylnego wynosił 11,9 dnia (zakres od 1 do 28 dni). Odpowiedź uznawano za korzystną, jeśli uzyskano zarówno ustąpienie objawów, jak i wyeliminowanie zakażenia Candida w badaniach mikrobiologicznych. Do podstawowej analizy skuteczności (analiza MITT) po zakończeniu leczenia dożylnego włączono dane 224 pacjentów; wskaźniki korzystnej odpowiedzi na leczenie inwazyjnej kandydozy dla kaspofunginy (73% [80/109]) i amfoterycyny B (62% [71/115]) (% różnicy 12,7 [95,6% CI, od -0,7 do 26,0]) były porównywalne. Wśród pacjentów z kandydemią wskaźniki korzystnej odpowiedzi po zakończeniu leczenia dożylnego były porównywalne dla kaspofunginy (72% [66/92]) i amfoterycyny B (63% [59/94]) w podstawowej analizie skuteczności (analiza MITT) (% różnicy 10,0 [95% CI od -4,5 do 24,5]). Bardziej ograniczona była liczba danych dotyczących pacjentów z innymi zakażeniami niż zakażenie krwi. Wskaźniki korzystnej odpowiedzi na leczenie u pacjentów z neutropenią wynosiły: 7/14 (50%) u pacjentów otrzymujących kaspofunginę oraz 4/10 (40%) u pacjentów otrzymujących amfoterycynę B. Te ograniczone dane zostały poparte wynikami badań z zastosowaniem leczenia empirycznego.

W drugim badaniu pacjenci z inwazyjną kandydozą otrzymali kaspofunginę w dawce 50 mg/dobę (po podaniu nasycającej dawki 70 mg w dniu 1.) lub kaspofunginę w dawce 150 mg/dobę (patrz punkt 4.8). W tym badaniu dawkę kaspofunginy podawano przez 2 godziny (zamiast rutynowego podania

1-godzinnego). Z badania wykluczono pacjentów z podejrzeniem wywołanego przez Candida zapalenia wsierdzia, zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych lub zapalenia szpiku kostnego. Ponieważ badanie to dotyczyło oceny leczenia pierwszego rzutu, wykluczono również pacjentów opornych na wcześniej stosowane leki przeciwgrzybicze. Także ograniczona była liczba włączonych do badania pacjentów z neutropenią (8%). Drugorzędowym punktem końcowym badania była skuteczność leczenia. Pacjentów, którzy spełnili kryteria włączenia do badania i otrzymali jedną lub dwie dawki kaspofunginy, włączono do analizy skuteczności. Na koniec leczenia kaspofunginą stwierdzono ogólnie korzystne wyniki odpowiedzi, które były podobne w 2 grupach leczenia: 72% (73/102) i 78% (74/95), odpowiednio dla grupy otrzymującej kaspofunginę w dawce 50 mg i w dawce 150 mg (różnica 6,3% [95% CI -5,9, 18,4]).

Inwazyjna aspergiloza u dorosłych

Do otwartego, nieporównawczego badania oceniającego bezpieczeństwo stosowania, tolerancję i skuteczność kaspofunginy włączono 69 dorosłych pacjentów (w wieku 18-80 lat) z inwazyjną aspergilozą, u których inne standardowe leczenie przeciwgrzybicze było nieskuteczne (progresja

choroby lub brak poprawy po co najmniej 7 dniach stosowania innych leków przeciwgrzybiczych) (84% pacjentów włączonych do badania), bądź źle tolerowane (16% pacjentów włączonych do

badania). U większości pacjentów występowały dodatkowo choroby podstawowe (nowotwory złośliwe układu krwiotwórczego [n=24], stan po przeszczepie allogenicznym szpiku kostnego lub komórek macierzystych [n=18], stan po przeszczepieniu narządu [n=8], guz lity [n=3] lub inne stany [n=10]). Do rozpoznania inwazyjnej aspergilozy i określenia odpowiedzi na leczenie (odpowiedź klasyfikowano jako korzystną w razie znamiennej klinicznie poprawy w badaniu radiologicznym oraz ustępowania objawów przedmiotowych i podmiotowych) zastosowano ścisłe kryteria opracowane według kryteriów organizacji Mycoses Study Group. Średni czas leczenia wyniósł 33,7 dnia (zakres od 1 do 162 dni). Zgodnie z ustaleniami niezależnej grupy ekspertów, korzystna odpowiedź na leczenie wystąpiła u 41% pacjentów (26/63), którzy otrzymali co najmniej 1 dawkę kaspofunginy. W grupie pacjentów, którzy przyjmowali kaspofunginę przez ponad 7 dni, korzystną odpowiedź na leczenie stwierdzono w 50% przypadków (26/52). Korzystną odpowiedź odnotowano u 36% (19/53) pacjentów, u których występowała oporność na poprzednio stosowane leczenie oraz u 70% (7/10) pacjentów, którzy nie tolerowali poprzednio stosowanego leczenia. Wprawdzie u 5 pacjentów włączonych do badania z opornością na stosowane uprzednio leczenie przeciwgrzybicze dawki stosowanych pierwotnie leków przeciwgrzybiczych były mniejsze od dawek zwykle stosowanych

w leczeniu inwazyjnej aspergilozy, to wskaźnik korzystnej odpowiedzi podczas leczenia kaspofunginą był zbliżony do wskaźników obserwowanych u pozostałych pacjentów opornych na leczenie (odpowiednio 2/5 vs. 17/48). Odsetek odpowiedzi u pacjentów z lokalizacją infekcji w płucach wyniósł 47% (21/45), a w przypadku lokalizacji pozapłucnej 28% (5/18). Korzystną odpowiedź na leczenie uzyskano u 2 z 8 pacjentów z infekcją pozapłucną, u których występowała potwierdzona, prawdopodobna lub przypuszczalna infekcja ośrodkowego układu nerwowego.

Leczenie empiryczne dorosłych pacjentów z neutropenią i gorączką

Łącznie 1111 pacjentów z utrzymującą się gorączką i neutropenią włączono do badania klinicznego, w którym podawano kaspofunginę (w dawce nasycającej 70 mg, a następnie w dawce 50 mg raz na dobę) albo liposomalną amfoterycynę B (w dawce 3 mg/kg mc./dobę). Pacjenci, którzy mogli zostać włączeni do badania, otrzymywali chemioterapię z powodu nowotworu złośliwego lub zostali poddani przeszczepieniu komórek macierzystych układu krwiotwórczego. Występowała u nich neutropenia (<500 komórek/mm3 przez 96 godzin) i gorączka (>38°C) nie ustępująca mimo podawania pozajelitowego leków przeciwbakteryjnych przez co najmniej 96 godzin. Pacjenci mieli być leczeni do 72 godzin po ustąpieniu neutropenii, maksymalnie przez 28 dni. Jednak pacjenci z potwierdzonym zakażeniem grzybiczym mogli być leczeni dłużej. Jeśli lek był dobrze tolerowany, ale gorączka nie ustępowała, a stan kliniczny pogarszał się po 5 dniach leczenia, można było zwiększyć dawkę kaspofunginy do 70 mg/dobę (13,3% leczonych pacjentów) albo liposomalnej amfoterycyny B do

5 mg/kg mc./dobę (14,3% leczonych pacjentów). Do głównej, zmodyfikowanej analizy skuteczności zgodnej z zaplanowanym leczeniem (ang. Modified Intention-To-Treat, MITT), opartej na ogólnym kryterium korzystnej odpowiedzi na leczenie, włączono dane uzyskane od 1095 pacjentów.

Stwierdzono porównywalną skuteczność kaspofunginy (33,9%) i liposomalnej amfoterycyny B (33,7%) [różnica w %: 0,2 (95,2% CI: -5,6 do 6,0)]. Korzystną odpowiedź na leczenie stwierdzano w przypadku spełnienia 5 kryteriów:

1. skuteczne wyleczenie zakażenia grzybiczego występującego podczas włączania do badania

   klinicznego (kaspofungina 51,9% [14/27], liposomalna amfoterycyna B 25,9% [7/27]);

2. niewystępowanie zakażeń grzybiczych z przełamania w okresie podawania leku badanego albo w ciągu 7 dni po zakończeniu leczenia (kaspofungina 94,8% [527/556], liposomalna amfoterycyna B 95,5% [515/539]);

3. przeżycie przez 7 dni po zakończeniu przyjmowania leku badanego (kaspofungina 92,6%

   [515/556], liposomalna amfoterycyna B 89,2% [481/539]);

4. nieprzerywanie przyjmowania leku badanego z powodu jego działania toksycznego lub braku skuteczności (kaspofungina 89,7% [499/556], liposomalna amfoterycyna B 85,5% [461/539]);

5. ustąpienie gorączki w okresie neutropenii (kaspofungina 41,2% [229/556], liposomalna amfoterycyna B 41,4% [223/539]).

Wskaźniki odpowiedzi na leczenie kaspofunginą i liposomalną amfoterycyną B w odniesieniu do zakażeń występujących podczas włączania do badania klinicznego, spowodowanych przez grzyby z rodzaju Aspergillus, wynosiły odpowiednio 41,7% (5/12) oraz 8,3% (1/12). Odpowiednie wskaźniki w odniesieniu do zakażeń grzybami z rodzaju Candida wynosiły 66,7% (8/12) oraz 41,7% (5/12). U pacjentów leczonych kaspofunginą obserwowano dołączające się zakażenia następującymi, rzadko

spotykanymi drożdżakami i pleśniami: Trichosporon spp. (1), Fusarium spp. (1), Mucor spp. (1),

Rhizopus spp. (1).

Dzieci i młodzież

Bezpieczeństwo stosowania i skuteczność kaspofunginy oceniano u dzieci i młodzieży w wieku od 3 miesięcy do 17 lat w dwóch prospektywnych, wieloośrodkowych badaniach klinicznych. Projekt badania, kryteria diagnostyczne oraz kryteria oceny skuteczności były podobne do odpowiadających im badań u dorosłych pacjentów (patrz punkt 5.1).

Badanie pierwsze, obejmujące 82 pacjentów w wieku od 2 do 17 lat, było randomizowanym badaniem z podwójnie ślepą próbą porównującym działanie kaspofunginy (podawanej w 1.dniu w dawce nasycającej 70 mg/m2 pc. [bez przekraczania dawki 70 mg/dobę], następnie dożylnie w dawce

50 mg/m2 pc. raz na dobę) i liposomalnej amfoterycyny B (podawanej dożylnie w dawce 3 mg/kg mc./dobę) w stosunku liczebności grup 2:1 (56 pacjentów otrzymujących kaspofunginę i 26 liposomalną amfoterycynę B) w leczeniu empirycznym dzieci i młodzieży z uporczywą gorączką

i neutropenią. Współczynnik powodzenia w analizie MITT po skorygowaniu według warstw ryzyka wyniósł: 46,6% (26/56) dla kaspofunginy oraz 32,2% (8/25) dla liposomalnej amfoterycyny B.

Badanie drugie było prospektywnym, otwartym badaniem nieporównawczym, oceniającym bezpieczeństwo i skuteczność leczenia kaspofunginą dzieci i młodzieży (w wieku od 6 miesięcy do 17 lat) z inwazyjną postacią drożdżycy, drożdżycą przełyku oraz inwazyjną postacią aspergilozy

(w ramach terapii ratunkowej). Do badania włączono 49 pacjentów, którym w dniu 1. podano dożylnie kaspofunginę w dawce nasycającej 70 mg/m2 pc. (bez przekraczania dawki 70 mg na dobę),

a następnie w dawce 50 mg/m2 pc. raz na dobę, a 48 z nich włączono do analizy MITT. U 37 spośród nich stwierdzono inwazyjną postać drożdżycy, u 10 inwazyjną postać aspergilozy, a u 1 pacjenta drożdżycę przełyku. W analizie MITT na zakończenie leczenia kaspofunginą korzystny współczynnik odpowiedzi na leczenie według wskazań był następujący: 81% (30/37) w inwazyjnej postaci drożdżycy, 50% (5/10) w inwazyjnej postaci aspergilozy i 100% (1/1) w drożdżycy przełyku.

2. Właściwości farmakokinetyczne

Dystrybucja

Kaspofungina w znacznym stopniu wiąże się z albuminami. Frakcja niezwiązanej kaspofunginy

w osoczu wynosi od 3,5% u zdrowych ochotników do 7,6% u pacjentów z inwazyjną kandydozą. Dystrybucja odgrywa ważną rolę w farmakokinetyce kaspofunginy w osoczu i stanowi etap decydujący o przebiegu fazy alfa i beta. Maksymalna dystrybucja do tkanek następuje po 1,5 do 2 dni po podaniu, gdy do tkanek przeniknęło 92% dawki. Prawdopodobnie jedynie niewielka frakcja kaspofunginy, która przeniknęła do tkanek, powraca później do osocza w postaci substancji macierzystej. Dlatego eliminacja zachodzi przy braku równowagi dystrybucji i aktualnie nie jest możliwe obliczenie rzeczywistej objętości dystrybucji kaspofunginy.

Metabolizm

Kaspofungina ulega samoistnemu rozpadowi do związku z otwartym pierścieniem. Dalszy metabolizm obejmuje hydrolizę peptydu i N-acetylację. Dwa pośrednie związki powstające podczas rozpadu kaspofunginy do związku z otwartym pierścieniem wiążą się kowalencyjnie z białkami osocza. W wyniku tego powstaje niewielka ilość nieodwracalnych połączeń z białkami osocza.

Badania in vitro wykazały, że kaspofungina nie jest inhibitorem izoenzymów 1A2, 2A6, 2C9, 2C19, 2D6 lub 3A4 cytochromu P450. W badaniach klinicznych kaspofungina nie indukowała i nie hamowała metabolizmu innych leków z udziałem CYP3A4. Kaspofungina nie jest substratem dla glikoproteiny P i jest słabym substratem dla enzymów cytochromu P450.

Wydalanie

Eliminacja kaspofunginy z osocza zachodzi powoli, a klirens wynosi 10–12 ml/min. Stężenie kaspofunginy w osoczu po podaniu jednorazowej, 1-godzinnej infuzji dożylnej zmniejsza się wielofazowo. Bezpośrednio po infuzji następuje krótka faza alfa, a po niej faza beta z okresem półtrwania od 9 do 11 godzin. Występuje także dodatkowa faza gamma z okresem półtrwania

wynoszącym 45 godzin. Zasadniczym mechanizmem wpływającym na klirens osoczowy jest dystrybucja, a nie wydalanie lub metabolizm.

Około 75% podanej dawki znakowanej kaspofunginy stwierdza się w ciągu 27 dni: 41% w moczu

i 34% w kale. W pierwszych 30 godzinach po podaniu wydalanie lub metabolizm kaspofunginy są nieznaczne. Wydalanie jest powolne, a okres półtrwania znakowanej kaspofunginy w końcowej fazie eliminacji wynosił od 12 do 15 dni. Niewielka ilość kaspofunginy jest wydalana w moczu w postaci niezmienionej (około 1,4% dawki).

Farmakokinetyka kaspofunginy jest umiarkowanie nieliniowa. Kumulacja leku zwiększa się wraz ze

zwiększaniem dawki, a czas osiągnięcia stanu równowagi po podaniu wielokrotnym zależy od dawki.

Szczególne grupy pacjentów

U dorosłych z zaburzeniami czynności nerek i lekkimi zaburzeniami czynności wątroby, u kobiet

i u pacjentów w podeszłym wieku obserwowano zwiększoną ekspozycję na kaspofunginę.

Zwiększenie ekspozycji było na ogół umiarkowane i nie wymagało dostosowania dawki leku.

U dorosłych pacjentów z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby lub u pacjentów o dużej masie ciała modyfikacja dawki może być konieczna (patrz niżej).

Masa ciała

W analizie farmakokinetyki populacyjnej u dorosłych z kandydozą stwierdzono, że masa ciała wpływa na farmakokinetykę kaspofunginy. Stężenie leku w osoczu zmniejsza się wraz ze zwiększeniem masy ciała. Przewiduje się, że średnia ekspozycja na lek dorosłego pacjenta o masie ciała 80 kg jest o 23% mniejsza niż dorosłego pacjenta o masie ciała 60 kg (patrz punkt 4.2).

Zaburzenia czynności wątroby

U dorosłych pacjentów z lekkimi i umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby wartość AUC jest zwiększona odpowiednio o około 20% i 75%. Brak doświadczenia klinicznego dotyczącego stosowania kaspofunginy u dorosłych z ciężkimi zaburzeniami czynności wątroby oraz u dzieci

i młodzieży z zaburzeniami czynności wątroby dowolnego stopnia. W badaniach z zastosowaniem dawki wielokrotnej zmniejszenie dobowej dawki do 35 mg u dorosłych z umiarkowanymi zaburzeniami czynności wątroby spowodowało uzyskanie wartości AUC zbliżonej do wartości

u dorosłych z prawidłową czynnością wątroby otrzymujących zalecane dawki (patrz punkt 4.2).

Zaburzenia czynności nerek

W badaniu klinicznym z zastosowaniem pojedynczej dawki 70 mg farmakokinetyka kaspofunginy

u dorosłych ochotników z lekkimi zaburzeniami czynności nerek (klirens kreatyniny 50 do 80 ml/min) i w grupie kontrolnej była podobna. Umiarkowana (klirens kreatyniny 31 do 49 ml/min), zaawansowana (klirens kreatyniny od 5 do 30 ml/min) i schyłkowa niewydolność nerek (klirens kreatyniny <10 ml/min i zależny od dializy) umiarkowanie zwiększa stężenie kaspofunginy w osoczu po podaniu pojedynczej dawki (zakres: 30 - 49% dla AUC). Jednak u dorosłych z inwazyjną kandydozą, kandydozą przełyku lub inwazyjną aspergilozą, którzy otrzymali wiele dawek dobowych kaspofunginy wartości 50 mg, zaburzenia czynności nerek lekkie do zaawansowanych nie wpływały znacząco na stężenie kaspofunginy. U pacjentów z zaburzeniami czynności nerek modyfikacja dawki nie jest konieczna. Kaspofungina nie jest usuwana metodą dializy, dlatego po sesji hemodializy nie trzeba podawać dawek uzupełniających.

Płeć

Stężenia kaspofunginy w osoczu u kobiet były większe niż u mężczyzn średnio o 17 - 38%.

Osoby w podeszłym wieku

U mężczyzn w podeszłym wieku stwierdzono umiarkowane zwiększenie wartości AUC (o 28%) i C24h

(o 32%) w porównaniu z młodymi mężczyznami. U starszych pacjentów leczonych empirycznie lub u chorych z inwazyjną kandydozą obserwowano podobny, nieznaczny wpływ wieku w porównaniu z pacjentami młodszymi.

Rasa

Dane wskazują na brak klinicznie znamiennych różnic w farmakokinetyce kaspofunginy u osób rasy białej, czarnej, Latynosów i Metysów.

Dzieci i młodzież

U młodzieży (w wieku 12 do 17 lat) otrzymującej kaspofunginę w dawce dobowej 50 mg/m2 pc.

(maksymalnie 70 mg na dobę) wartości AUC0-24h w osoczu były zasadniczo porównywalne

z wartościami obserwowanymi u dorosłych otrzymujących kaspofunginę w dawce 50 mg na dobę. Młodzież otrzymywała kaspofunginę w dawce >50 mg na dobę, a faktycznie 6 na 8 osób przyjmowało dawkę maksymalną 70 mg/dobę. Stężenie kaspofunginy w osoczu tych pacjentów było mniejsze niż

u dorosłych otrzymujących dawkę 70 mg na dobę (najczęściej stosowanej u młodzieży).

U dzieci (w wieku 2 do 11 lat) otrzymujących kaspofunginę w dawce 50 mg/m2 pc. na dobę (maksymalnie 70 mg na dobę) wartość AUC0-24h w osoczu po podaniu kaspofunginy w dawkach wielokrotnych była porównywalna z wartością obserwowaną u dorosłych przyjmujących kaspofunginę w dawce 50 mg na dobę.

U małych dzieci (w wieku od 12 do 23 miesięcy) otrzymujących kaspofunginę w dawce 50 mg/m2 pc.

na dobę (maksymalnie 70 mg na dobę) wartość AUC0-24h w osoczu po podaniu kaspofunginy w dawkach wielokrotnych była porównywalna z obserwowaną u dorosłych przyjmujących

kaspofunginę w dawce 50 mg na dobę i u starszych dzieci (w wieku od 2 do 11 lat) przyjmujących kaspofunginę w dawce 50 mg/m2 pc. na dobę.

Ogółem, ograniczona jest liczba dostępnych danych dotyczących farmakokinetyki, skuteczności

i bezpieczeństwa stosowania u dzieci w wieku 3 do 10 miesięcy. Dane farmakokinetyczne pochodzące od 10-miesięcznego dziecka otrzymującego kaspofunginę w dawce dobowej 50 mg/m2 pc. wskazują na wartość AUC0-24h w obrębie zakresu obserwowanego u starszych dzieci i u dorosłych otrzymujących kaspofunginę w dawce odpowiednio 50 mg/m2 pc. i 50 mg na dobę, podczas gdy

u 6-miesięcznego dziecka przyjmującego kaspofunginę w dawce 50 mg/m2 pc. na dobę wartość

AUC0-24h była nieco większa.

U noworodków i niemowląt (<3 miesięcy) otrzymujących kaspofunginę w dawce dobowej 25 mg/m2 pc. (co odpowiada średniej dawce dobowej 2,1 mg/kg mc.) maksymalne stężenie (C1h) oraz najmniejsze stężenie kaspofunginy (C24h) po podaniu dawek wielokrotnych były porównywalne do wartości stwierdzanych u dorosłych otrzymujących kaspofunginę w dawce 50 mg na dobę. W 1. dniu leczenia wartość C1h była u tych noworodków i niemowląt porównywalna, a wartość C24h umiarkowanie większa (36%) niż u dorosłych. Jednak odnotowano zmienność zarówno C1h (w dniu 4., średnia geometryczna 11,73 μg/ml, zakres od 2,63 do 22,05 μg/ml), jak i C24h (w dniu 4., średnia geometryczna 3,55 μg/ml, zakres od 0,13 do 7,17 μg/ml). W tym badaniu nie oznaczono wartości AUC0-24h ze względu na rzadkie pobieranie próbek osocza. Należy zaznaczyć, że nie przeprowadzono odpowiednich prospektywnych badań klinicznych dotyczących skuteczności i bezpieczeństwa leczenia kaspofunginą z udziałem noworodków i niemowląt w wieku poniżej 3 miesięcy.

3. Przedkliniczne dane o bezpieczeństwie

Badania toksyczności po podaniu wielokrotnym wykazały, że dożylne podawanie dawek do 7-8 mg/kg mc. wywołuje reakcje w miejscu wstrzyknięcia u szczurów i małp, objawy reakcji

uwolnienia histaminy u szczurów oraz oznaki niepożądanego działania na wątrobę u małp. Badania toksycznego wpływu na rozwój potomstwa u szczurów wykazały, że kaspofungina w dawkach

5 mg/kg mc. powodowała zmniejszenie masy ciała płodów i zwiększenie częstości niepełnego kostnienia kręgów, kości mostka oraz kości czaszki, a działania te łączyły się z reakcjami niepożądanymi obserwowanymi u matek, takimi jak objawy uwalniania histaminy u ciężarnych samic. Odnotowano również częstsze występowanie żeber szyjnych. Kaspofungina nie wykazywała działania genotoksycznego w testach in vitro, a także w przeprowadzonym in vivo teście oceniającym zmiany

w chromosomach szpiku kostnego myszy. Nie przeprowadzono długotrwałych badań na zwierzętach, oceniających rakotwórczość kaspofunginy. Nie stwierdzono wpływu kaspofunginy w dawkach do

5 mg/kg mc./dobę na płodność samic i samców szczura.

6. DANE FARMACEUTYCZNE

1. Wykaz substancji pomocniczych

Sacharoza Mannitol

Kwas octowy lodowaty

Sodu wodorotlenek (do ustalenia pH)

2. Niezgodności farmaceutyczne

Nie mieszać z roztworami zawierającymi glukozę, gdyż produkt leczniczy Caspofungin Sandoz po rozcieńczeniu takimi roztworami nie jest stabilny. Ze względu na brak badań zgodności, produktu leczniczego Caspofungin Sandoz nie należy mieszać z innymi produktami leczniczymi.

3. Okres ważności

2 lata

Przygotowany koncentrat należy użyć natychmiast. Badania stabilności wskazują, że koncentrat do sporządzania roztworu do infuzji można przechowywać do 24 godzin w temperaturze 25ºC lub niższej, jeśli do jego sporządzenia zastosowano wodę do wstrzykiwań.

Rozcieńczony roztwór do infuzji należy użyć natychmiast. Badania stabilności wskazują, że roztwór można zastosować w ciągu 24 godzin, jeśli jest przechowywany w temperaturze 25ºC lub niższej albo w ciągu 48 godzin, jeśli worek infuzyjny (butelka) przechowywany jest w lodówce (2ºC - 8ºC), a do rozcieńczenia koncentratu użyto roztwór chlorku sodu do infuzji 9 mg/ml (0,9%), 4,5 mg/ml (0,45%) lub 2,25 mg/ml (0,225%) albo roztwór Ringera z mleczanami.

Produkt Caspofungin Sandoz nie zawiera środków konserwujących. Ze względu na czystość mikrobiologiczną produkt leczniczy należy użyć natychmiast po przygotowaniu. Jeśli nie, użytkownik ponosi odpowiedzialność za warunki i okres przechowywania, który nie powinien być dłuższy niż

24 godziny w temperaturze od 2C do 8C, chyba że odtworzenie i rozcieńczenie roztworu miało

miejsce w kontrolowanych, zwalidowanych warunkach aseptycznych.

4. Specjalne środki ostrożności podczas przechowywania

Przechowywać w lodówce (2ºC - 8ºC).

Warunki przechowywania po odtworzeniu i rozcieńczeniu produktu leczniczego, patrz punkt 6.3.

5. Rodzaj i zawartość opakowania

Fiolka o pojemności 10 ml ze szkła typu I, zamknięta korkiem z gumy bromobutylowej z aluminiowym uszczelnieniem typu flip-off i nakładką z PP, w tekturowym pudełku.

1 fiolka

6. Specjalne środki ostrożności dotyczące usuwania i przygotowania produktu leczniczego do stosowania

Przygotowanie produktu leczniczego Caspofungin Sandoz

NIE STOSOWAĆ ŻADNYCH ROZTWORÓW ZAWIERAJĄCYCH GLUKOZĘ, gdyż produkt

leczniczy Caspofungin Sandoz nie jest stabilny w roztworach zawierających glukozę. Produktu leczniczego Caspofungin Sandoz NIE MIESZAĆ ANI NIE PODAWAĆ W TEJ SAMEJ INFUZJI Z INNYMI PRODUKTAMI LECZNICZYMI, gdyż nie ma dostępnych danych dotyczących zgodności tego produktu leczniczego z innymi substancjami podawanymi dożylnie, substancjami

pomocniczymi lub innymi produktami leczniczymi. Roztwór do infuzji należy obejrzeć, czy nie zawiera cząstek stałych lub czy nie jest zabarwiony.

Wszelkie niewykorzystane resztki produktu leczniczego lub jego odpady należy usunąć zgodnie

z lokalnymi przepisami.

INSTRUKCJA STOSOWANIA U DOROSŁYCH

Etap 1 Rozpuszczenie zawartości fiolki

W celu rozpuszczenia proszku należy nieotwartą fiolkę doprowadzić do temperatury pokojowej, a następnie w sposób jałowy dodać do niej 10,5 ml wody do wstrzykiwań. Stężenie otrzymanego koncentratu będzie wynosiło: 5,2 mg/ml.

Biały lub prawie biały, spoisty, liofilizowany proszek rozpuści się całkowicie. Zawartość fiolki należy delikatnie mieszać aż do uzyskania klarownego roztworu. Przygotowany roztwór należy obejrzeć, czy nie zawiera cząstek stałych i czy nie jest zabarwiony. Tak przygotowany roztwór można przechowywać do 24 godzin w temperaturze do 25°C.

Etap 2 Dodanie rozpuszczonego produktu Caspofungin Sandoz do roztworu do infuzji dla pacjenta

Do sporządzenia finalnego roztworu do infuzji można stosować następujące rozcieńczalniki: roztwór chlorku sodu do wstrzykiwań lub roztwór Ringera z mleczanami.

Roztwór do infuzji sporządza się przez dodanie w sposób jałowy odpowiedniej objętości

przygotowanego koncentratu (jak podano w poniższej tabeli) do worka lub butelki infuzyjnej

o objętości 250 ml.

Jeśli jest to wskazane medycznie, dobową dawkę 50 mg lub 35 mg można podać w infuzji o objętości

zmniejszonej do 100 ml.

Nie stosować roztworu, jeśli występuje zmętnienie lub osad.

SPORZĄDZANIE ROZTWORU DO INFUZJI DLA DOROSŁYCH

* Do rozpuszczenia zawartości każdej fiolki należy użyć 10,5 ml płynu.

INSTRUKCJA STOSOWANIA U DZIECI I MŁODZIEŻY

Obliczanie powierzchni ciała (Body Surface Area, BSA) w celu ustalenia dawki u dzieci i młodzieży

Przed przygotowaniem infuzji należy obliczyć powierzchnię ciała pacjenta stosując następujący wzór:

(wzór Mostellera):

BSA (m2) = √

wzrost (cm) x masa ciała (kg)

-

3600

Przygotowanie infuzji dożylnej zawierającej dawkę 70 mg/m2 pc. dla dzieci i młodzieży w wieku

>3 miesięcy (z użyciem fiolki zawierającej 50 mg)

1. PODMIOT ODPOWIEDZIALNY POSIADAJĄCY POZWOLENIE NA DOPUSZCZENIE

DO OBROTU

Sandoz GmbH Biochemiestrasse 10

6250 Kundl, Austria

2. NUMER POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU

Pozwolenie nr 24959

3. DATA WYDANIA PIERWSZEGO POZWOLENIA NA DOPUSZCZENIE DO OBROTU I DATA PRZEDŁUŻENIA POZWOLENIA

Data wydania pierwszego pozwolenia na dopuszczenie do obrotu: 15.10.2018

4. DATA ZATWIERDZENIA LUB CZĘŚCIOWEJ ZMIANY TEKSTU

CHARAKTERYSTYKI PRODUKTU LECZNICZEGO

04.04.2019