Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne, które jest twórcą klasyfikacji DSM (Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders) dzieli zaburzenia snu na pierwotne (niedające się wytłumaczyć obecnością u chorego innych zaburzeń) oraz wtórne.

Bezsenność wtórna pojawiać się może w przebiegu innych chorób (psychicznych lub somatycznych) oraz być spowodowana przyjmowaniem lub też nagłym odstawieniem substancji psychoaktywnych.

Bezsenność można podzielić ze względu na czas jej trwania. Wyróżniane są następujące:

• bezsenność przygodna, której objawy występują maksymalnie przez kilka dni,
• bezsenność krótkotrwała, która występuje krócej niż 3-4 tygodnie,
• bezsenność przewlekła, czyli trwająca powyżej jednego miesiąca.

Brak snu może być także problemem pacjentów pediatrycznych. Dostępne klasyfikacje wyróżniają tzw. behawioralne zaburzenia snu u dzieci. Związane są one zwykle z okresem, kiedy to dziecko zaczyna spać samo w swoim pokoju. Zmiany w stosunku do wcześniejszych lat życia potomka (np. zaprzestanie śpiewania mu kołysanek, brak obecności w nocy rodzica w tym samym pokoju) mogą być podłożem pojawiania się lęku i związanej z nim bezsenności u dzieci.

Objawy sugerujące rozpoznanie bezsenności to trudności z zaśnięciem oraz z utrzymaniem snu (np. wielokrotne budzenie się w nocy) oraz wczesne pobudki, po których nie udaje się już pacjentowi ponownie zasnąć. Innym może być, odczuwane już w ciągu dnia, poczucie, że sen nie był wystarczająco dobrej jakości.

Bezsenność nie jest rzadka: zdaniem American Academy of Sleep Medicine, cierpieć na nią może nawet 30% osób dorosłych. Konsekwencjami jej występowania są m.in. drażliwość, upośledzenie koncentracji, zmęczenie i bóle głowy. Z powodu niedostatecznej ilości snu pacjenci są pod zwiększonym ryzykiem popełnienia błędu w pracy czy spowodowania wypadku drogowego. Jeżeli widzisz u siebie opisane wcześniej objawy, odwiedź lekarza: znalezienie przyczyny bezsenności i uporanie się z nią pozwoli znów spokojnie śnić.