Eksplikacja reżyserska

Film sam w sobie jest pewnego rodzaju balladą i opowiada historię romansu Fanny Brawne i Johna Keatsa. Fabuła rozwija się niczym płatki róży, odzwierciedlające ich coraz silniejsze zaangażowanie i wzajemne przywiązanie na tle coraz większych problemów. Powściągliwy sposób prowadzenia narracji przypomina powściągliwość Fanny w życiu, bierne czekanie każdej młodej kobiety w tamtych czasach na to, co przyniesie jej los: egzystencję na łonie rodziny, obsesję na punkcie szycia, ograniczoną gamę czynności dnia codziennego i wyjścia w towarzystwie przyzwoitki. Na tle wszystkich tych ograniczeń, jej niezachwiana namiętność do Johna Keatsa, wyrażona w listach, zostawianych pod jego poduszką lub jej obecnością pod oknem chorego kochanka, wydaje się tym bardziej niezwykła.

Najważniejszym aspektem tej historii było pokazanie widzom intymności, łączącej głównych bohaterów. Osiągnięcie tego celu wymagało wielu prób, żeby pomóc aktorom powołać do życia ten subtelny Byt. Zarówno Ben Whishaw jak i Abbie Cornish mają w sobie wyjątkowo cudowną charyzmę, którą w toku prób przekazali swoim postaciom. Im bardziej są wiarygodni, tym większa jest szansa, że zagadkowość ich niezwykłych osobowości nas zafascynuje, porywając naszą wyobraźnię i serca. Świat Fanny i Keatsa postrzegam jako wypełniony, wręcz emitujący światło i chociaż film kończy się niepomyślnie dla kochanków, lampa rozpalona jego geniuszem i niezwykłym duchem nigdy nie zgaśnie. Film Jaśniejsza od gwiazd stawia sobie za cel przekazać widzom taką wrażliwość, by zapalili tę lampę. - Jane Campion, autorka scenariusza i reżyserka